ÖzAliCengiz’i Gömdüm!

Sıcağın iyice canıma tak ettiği bir gün annem yakın arkadaşına akşam oturmasına gitme teklifinde bulundu. O arkadaşını çok severim, teklif cazipti. Dahası sıcak yaz akşamında balkonu püfür püfürmüş aksi durumda bile bu bilgi, tüm akışı değiştirirdi zaten.  İyice gevşemeye başladığım saatlerde evin daha önceden hiç görmediğim mühendis çocuğu geldi. Tüm akşam oldukça keyifliydi, güzel güzel sohbet ettik. - Aa baktım ne güzel anlaşıyoruz biiiizzz! - Birkaç gün sonra aklımın köşesine ataşla şöyle bir tutturuluverdiğini fark ettim, akıl kayıyor arada bi onu düşünüyorum. Boyu biraz kısaydı, kafası da büyüktü ama n’apiim çok güzel gülüyordu yaaa!

Aradan biraz zaman geçti.

İlk görüşte beğenmeciliğin son mahsulünü bir türlü ikinci kez görememiştim hala. Bu kez de karşı taraftan gelen akşam oturması davetini hemen kabul ettim. Uslu bir misafir çocuğu olarak bir demlik çay içtim, sıkıntıdan çekirdek bile çitledim. Bekle bekle yok. Annesi söyledi, mesaiye kalmış daha da gecikecekmiş. Yastığını koklayabilir miyiiiiiim diye soracaktım nerdeyse de Allah’tan öyle bir edepsizliğin altına imza atmadım.

E ben bunu bi daha ne zaman görecektim ki?

Bilen bilir de bilmeyeniniz varsa onlar için söylüyorum, göz görmeyince gönül sapıtıyor!

Aklıma hemen bir ÖzAliCengizcilik Oyunu (katakulli işlerinin hası) geldi! Dedim ben güneş gözlüğümü çıkarken unuttum ayağı yapayım, nasılsa bir şekilde alırım koca kafalı miniğimden. Kabul, güneş gözlüksüz yapamıyor olabilirdim, yedek gözlüğüm de olmayabilirdi ama olsundu bu yolda varsın bir gün eksik kalsındı. Ölmezdim ya... Çok şükür ölmedim ama tüm gün uzaktan gelen sevgilisini seçmeye çalışan miyop gibi kısık gözle dolaşmak hiç eğlenceli değildi.

Ertesi gün konuştuk (kalp kalp kalp). Sesler, böyle nasıl desem, üç-beş ton inceden geliyor. Hafta sonu Kadıköy’e ineceksen gözlüğümü getirebilir misin diye sordum. Ve Slot makinesinde resmen üçlüyü tutturmuştum, gözlük teslimini kahve içme seremonisiyle tamamlayacaktık. (Valla o davet etti :) )

ALLAH!!!

Bin bir sabırla beklediğim karşılaşma anımız nihayet geldi ama o tek gelmedi :( Zaten aslında bir gün öncesi için planladığımız buluşmamız iptal olmuş, dünyadaki tüm su kaynakları kurumuş, Amerika’nın ekonomisi çökmüş, çeltik tarlalarını böcek basmışcasına derin bir acı içindeyim. Nerden çıktı şimdi bu kuzen???

Bir yere oturduk, siparişleri vereceğiz. Beni ne dürttüyse artık bu ‘üzücü’ durumu hemen arkadaşıma mesajla bildirme ihtiyacı hissettim. “Kuzeni de bizle. Ay ben şoks.” yazıp arkama yaslandım. Operatörün iletildi mesajıyla resmen ayaküstü kalp krizi geçirdim. Evet, mesajı ona göndermişim. Ömrümün yarısını cep telefonu kullanıcısı olarak geçirmeme rağmen ilk aklıma gelen soru attığımız mesajı geri alabiliyor muyduk oldu. (Nooldu benim soğukkanlılığıma???) İzafiyet teorisinin en karanlık yerindeyim, saliseler X60 hızla geçiyor ve ben ne yapacağımı bilmiyorum! Ağladım ağlayacam. Tam o sırada menüyü inceliyordu, menünün altında duran telefonuna uzanmamla onun menü kapağını kapatıp ekranda yazan mesajı okuması bir oldu. Hafifçe güldü, başını çevirdi. Milyon telaşlı halimle arkadaşıma atacağım mesajı sana attım silebilir miyim dedim. Tabi tabi dedi, uzattı telefonunu. 

Ah o Allahsız telefon yazılımı! Gelen mesaj metni hemen ana ekranda çıkar mı!? Şuan o marka benim için ilk ısırıkta içinden kurtçuk çıkıp da fırlatılmış lüks market elması kadar ucuz!

40 yılın bi başı ‘ay s.çtım’ durumuna gelirim, üstüne de öyle güvercin tüyü falan değil, rengarenk tavus kuşu tüyü dikerim.

5 dakka geçti yok, 10 dakka geçti yok. Sakinleşmeye çalışıyorum ama olmuyor. Şimdi ne konuştuğumuzu doğru düzgün hatırlayamıyorum, muhtemelen konuşurken de bilmiyordum gerçi. Oturduğumuz birkaç saat boyunca yüzüne bile bakamadım. İki laf arası yalvaran gözlerle yere baktım. Ne güzel o yarılacaktı ben de içine girecektim :(

Yediğim naneye rağmen gün en iyi şekilde kapandı; yeniden görüşmek üzere sözleştik. Gözlüklerimi de aldım. 

Ay yok bana göre değil, ÖzAliCengiz Oyunları'na valla billa tövbe ettim.

*Bir sonraki paylaşım devamı niteliğindedir.